رسیدن دین از طریق صحابه؟

آیا واقعا دین ما از طریق صحابه به ما رسیده است؟!

صحیح بخاری که اصح الکتب بعد القرآن ، در  اهل سنت است، از قول ابوهریره معتبرترین راوی أهل سنت می‌گوید بر اینکه:و ان اخوتی من المهاجرین کان یشغلهم صفق بالأسواق و کنت الزم رسول الله صلى الله علیه و سلم على ملء بطنی فأشهد إذا غابوا و أحفظ إذا نسوا و کان یشغل اخوتی من الأنصار عمل أموالهم و کنت امرأ مسکینا ... .(صحیح بخاری، ج3، ص3)

اعتقاد به خیانت اصحاب

 اهل سنت می گویند اعتقاد شما بر وصایت حضرت علی ، نشانه بطلان مذهب شیعه است، چون لازمه این عقیده، متهم ساختن صحابه به« خیانت» است.

اگر متهم ساختن صحابه به خیانت بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، دلیل بر بطلان مذهب باشد، چه کسی بیشترین نوع این اتهام را به صحابه زده است؟

یک سری روایات در کتب معتبر اهل سنت است که نبی مکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با سند صحیح بیان کرده که مردم نسبت به آْنچه که من درباره حضرت علی (علیه السلام) گفته ام، خیانت خواهند کرد. کینه هایی در دل مردم است که بعد از من، نسبت حضرت علی (علیه السلام) به منصه ظهور خواهد رسید.

اعتقاد به کتمان خلافت

اهل سنت می گویند اعتقاد شما بر وصایت حضرت علی ، نشانه بطلان مذهب شیعه است، چون لازمه این عقیده، متهم ساختن صحابه به« کتمان» است.

یعنی اینکه صحابه، قضیه امر خلافت حضرت علی (علیه السلام) را کتمان کردند و در حق پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) خیانت کردند.

احمد بن حنبل، رئیس حنابله، متوفای 241 (که خودش هم می‌گوید که هر روایتی را در مسند من ندیدید، بدانید که صحیح نیست و من هر روایتی را که صحیح بود، در این مسند آورده ام.)

چرا شیعیان با خلفاى ثلاث که از بهشتیان و در زمره عشره مبشره ...

چرا شیعیان با خلفاى ثلاث که از بهشتیان و در زمره عشره مبشره اند، مخالفند؟

پاسخ :

1. با اینکه این روایت در میان اهل سنت معروف است و در کتاب هاى مختلف از طرق گوناگون نقل شده، ولى در مهم ترین کتب حدیثى اهل سنت یعنى در کتاب هاى صحیح بخارى و صحیح مسلم نقل نشده است.

این موضوع در ذهن ایجاد سؤال مى کند و این احتمال را در ذهن به وجود مى آورد که مؤلفین آنها، اعتمادى به این حدیث نداشته وگرنه این حدیث را در ضمن مناقب یکى از آن ده نفر نقل مى نمودند، با اینکه احادیثى را در فضیلت بعضى از آنان نقل کرده اند، که اهمیتش بسیار کمتر از بشارت به بهشت است، که در این حدیث وجود دارد.

فرق بین امام و خلیفه و امامت و خلافت چیست؟

مقدمه  

  بحث امامت و خلافت در اسلام بعد از رحلت پیامبراسلام(ص) به وجود آمد و علمای شیعه و اهل سنت در این زمینه با هم اختلاف نظر دارند. از نظر شیعه، مقام امامت غیر از خلافت(جانشینی پیامبر) است و براساس اندیشه شیعه و سنت تفاوتهای بین این دو وجود دارد که بعداً به آن اشاره خواهد شد؛ ولی از نظر اهل تسنن، مقام امامت چیزی جز منصب خلافت نیست. ابن خلدون در این رابطه می‏گوید: خلافت؛ در حقیقت جانشینی از صاحب شریعت در حفظ دین و سیاست دنیا است. به همین اعتبار خلافت و امامت گفته می‏شود و متصدی آن مقام را خلیفه و امام می‏گویند.[۱] بعد از بیان این مقدمه با ید اول مفهوم امام و خلیفه را توضیح داد و آنگاه به بیان فرق این دو پرداخت.

اولاآیا امام علی با خلفای غاصب بیعت کرد؟

پرسش:اولاآیا امام علی با خلفای غاصب بیعت کرد؟دوماچرا اقدامی جهت اخذ حق مسلم خود نکرد؟

پاسخ:

اولاً: امام علی(ع) و عده ای از اصحاب ایشان و بعضی از یاران پیامبر ابتداءً با ابوبکر بیعت نکردند و اگرهم به ظاهر با او بیعت کردند فقط به خاطر حفظ اسلام و مصالح حکومت اسلامی بود.

ثانیاً: همه مشکلات با شمشیر و شجاعت حل نمی شود و همه جا، جای به کار بردن زور و بازو نیست. انسان حکیم و خردمند هر مشکلی را با ابزار خاص خود حل می کند .

ثالثا: اگر امام به خاطر مصلحت با ارزشی همچون حفظ دین خدا و زحمات طاقت فرسای رسول گرامی اسلام (ص) با عده ای بیعت کند به این معنا نیست که از قدرت آنان بر جان خود ترس و واهمه ای دارد و یا از آنان در امامت و رهبری جامعه اسلامی قدرت و توانایی کمتری دارد.

امامت از اصول یا فروع دین؟

بزرگانی از علمای عامه، نظیر ملاسعد تفتازانی در «شرح عقاید نسفی» و حمیدی در «جمع بین الصحیحین» از پیغمبر خدا(صلی الله علیه وآله) نقل کرده اند: «هر کسی که بمیرد و امام زمان خود را نشناخته باشد به درستی که مانند مردمان زمان جاهلیت مرده است».[1]  اگر امامت جزو فروع دین بود، آیا پیغمبر می فرمود: کسی که از امام زمان خود شناخت نداشته باشد و از دنیا برود به طریق اهل جاهلیت مرده است؟ بدیهی است که عدم معرفت و شناخت موردی از فروع دین، موجب تزلزل دین و مردن به سبک جاهلیت نخواهد شد. پس مطابق این برداشت، امامت باید جزو اصول دین باشد که عدم شناخت آن باعث مردن به شیوه جاهلیت می گردد.

آیا مراسم عزادارى از دوران صفویه رواج یافت؟

عزادارى بر امام‏حسین علیه السلام از زمان شهادت او بوده است؛ ولى تا زمان آل‏بویه (در سال 352 ق) این عزادارى مخفى بود. قبل از قرن چهارم، عزادارى براى امام حسین علیه السلام ، علنى نبود و نهانى در خانه‏ها انجام مى‏گرفت؛ اما در نیمه دوم قرن چهارم، سوگوارى در روز عاشورا آشکار و در کوچه و بازار انجام مى‏یافت. عموم مورخان اسلامى - مخصوصاً مورخانى که وقایع را به ترتیب سنواتى نوشته‏اند؛ از قبیل ابن‌جوزى در کتاب منتظم و ابن‏اثیر در کتاب الکامل و ابن‏کثیر در کتاب البدایة و النهایه و یافعى در مرآت الجنان و ذهبى و دیگران - در ضمن ذکر وقایع سال 352 و سال‏هاى بعد از آن، کیفیت عزادارى شیعه را در روز عاشورا نوشته‏اند.